Στις 9 αυτού του μήνα, ειρωνικά ακριβώς μετά την παγκόσμια ημέρα που τιμούνται οι αγώνες των γυναικών, καλούμαι -ως κατηγορούμενη αυτή τη φορα- να αντιμετωπίσω τον άνθρωπο που μου επιτέθηκε,με τραυμάτισε κι αν δεν τον εμπόδιζαν παραλίγο να μου έκανε μόνιμη ζημιά η να με σκότωνε.

Σας το ξαναλέω πως από καθαρή τύχη στέκομαι ακόμη στα πόδια μου. Σας το ξαναλέω πως ενώ ο άνθρωπος αυτός έχει δικαστεί και καταδικαστεί ,έχει το απύθμενο θράσος να με κατηγορεί εκ νέου.

Σας το ξαναλέω πως ακόμη και στην πρώτη δίκη όπου ήταν αυτός κατηγορούμενος κι όπου αποδείχτηκε περίτρανα από το οπτικό υλικό ότι μου επιτέθηκε και μάλιστα πισώπλατα ,αφήνοντας με αναίσθητη κι επιχειρώντας όντας αναίσθητη να μου προκαλέσει μεγαλύτερη βλάβη αρπάζοντας μια καρέκλα για να με αποτελειώσει, αντιμετωπίστηκα εγώ ως κατηγορούμενη..

Σας το ξαναλέω πως ενώ η αστυνομία έκανε δεκτή την αγωγή με βάση το ρατσιστικό κίνητρο, η ίδια εισαγγελία δεν δέχτηκε να απαγγείλει κατηγορίες με βάση αυτό,προεξοφλώντας κατά μεγάλο μέρος την έκβαση της δίκης και μεταθέτοντας μου στην ουσία το βάρος της απόδειξης.

Σας το ξαναλέω πως ενώ υπήρχε οπτικό υλικό,βρέθηκα εγώ να πρέπει να εξηγήσω τι φορούσα,αν προκάλεσα,γιατί δεν έφυγα ,σε βαθμό που χρειάστηκε να υπενθυμίσω ότι δεν είμαι εγώ η κατηγορούμενη σε αυτή τη δίκη, ενώ άκουσα και το απαράδεκτο από την ίδια την εισαγγελέα “πως δεν μπορεί να ποινικοποιηθεί το γέλιο” ως παρατήρηση στην απάντηση πως εξοργίστηκα που ενώ ζητούσα τον λόγο που με κοροιδεψαν αυτοί οι άνθρωποι,εκείνοι γελούσαν και με απαξιωναν .

Σας το ξαναλέω πως μετά από αυτά αλλά και μετά τις εξελίξεις και τις εκβάσεις σε δικές επι διαφόρων εμφυλων κακοποιήσεων,εγκλημάτων και γυναικοκτονιων καθώς και της αντιμετώπισης που αυτά τυγχάνουν από τις αρχές και το σύστημα δε μπορώ παρά να νιώθω μόνο ανασφαλής και να μην έχω καμία εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία παρά μόνο στην κοινωνική αντίδραση ως μοχλό πίεσης προς μια πιο δίκαιη αντιμετώπιση..

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να περιμένω ενώ όλη αυτή η κατάσταση με έχει εξαντλήσει ψυχολογικά και οικονομικά . ευτυχώς με τη βοήθεια των συλλογικοτήτων της πόλης θα καταφέρω να ανταπεξέλθω και αυτή τη φορά όμως πολυτιμότερη για μένα είναι η ψυχολογική υποστήριξη,η ενθάρρυνση και η γνώση ότι κάποιος με πιστεύει..