8 ΜΑΡΤΗ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
…τίποτα δεν χαρίστηκε στις γυναίκες, όλα κατακτήθηκαν με αγώνες!
Η πρώτη γυναικεία απεργία έγινε το 1804 σε επαρχιακή πόλη της Αγγλίας από εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια, διαδηλώνοντας για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς. Στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη, πραγματοποιήθηκε μαζική απεργία και διαδήλωση από εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού, η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα,το 1859, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών συνεχίζοντας τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Στις 8 Μάρτη του 1908 15.000 γυναίκες βγήκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής. Στις 8 Μαρτίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωσαν αυθόρμητα γεμίζοντας τους δρόμους όλης της πόλης, σηματοδοτώντας την αρχή της ρωσικής επανάστασης. Παρότι η καθιέρωση της «Ημέρας της Γυναίκας (Women’s Day)» προτάθηκε για πρώτη φορά το 1910 από τη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών, ο ΟΗΕ αναναγνώρισε την ημέρα αυτή επίσημα ως «International Women’s Day» μόλις το 1977.
Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε το 1892 στο εργοστάσιο υφαντουργίας Ρετσίνα, στον Πειραιά. Ωστόσο, το φεμινιστικό κίνημα είχε κάνει την εμφάνισή του στον ελλαδικό χώρο ήδη από τις 8 Μαρτίου 1887 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της Εφημερίδας των Κυριών. Μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα οι συνδικαλιστικές προσπάθειες των γυναικών έβρισκαν σφοδρές αντιδράσεις και εμπόδια, καθώς η γυναικεία εργασία αντιμετωπιζόταν είτε ως «έκκληση των ηθών» είτε ως εργασιακή απειλή για τα ανδροκρατούμενα επαγγέλματα. Ωστόσο, εργαζόμενες και εργάτριες πήραν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις και έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Στην Καβάλα οι καπνεργάτριες συμμετείχαν ενεργά σε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις από το 1914. Ανάμεσα στις γυναίκες που σκοτώθηκαν σε εργασιακές κινητοποιήσεις είναι οι καπνεργάτριες Μαρία Χουσιάδου το 1924 στην Καβάλα, η έγκυος και μητέρα Βασιλική Γεωργαντζέλη το 1926 στο Αγρίνιο, η Κωνσταντέλλη επίσης στο Αγρίνιο το 1927 και η Αναστασία Καρανικόλα το 1936 στην Θεσσαλονίκη.
Σήμερα, εμείς οι γυναίκες ως εργαζόμενες και εργάτριες, νοικοκυρές, μητέρες και κόρες, σύντροφοι και σύζυγοι, φοιτήτριες και μαθήτριες, άνεργες και συνταξιούχες, μετανάστριες και προσφύγισσες, συνεχίζουμε να ζούμε κάτω από επάλληλες και αυξανόμενες καταπιέσεις. Η πατριαρχική νοοτροπία μας κλειδώνει μέσα σε στεγανούς ρόλους που ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας, τη συμπεριφορά μας, τις κλίσεις μας,την εργασιακή μας ανέλιξη, την εμφάνισή μας, τη σεξουαλική μας ζωή, το σώμα μας, ακόμα και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Μεγαλώνουμε με στερεότυπα και ακροβατούμε πάνω σε οξύμωρες ιδιότητες. Πρέπει να είμαστε φροντιστικές και ταυτόχρονα σκληρές, θελκτικές και ταυτόχρονα σεμνές, γλυκές αλλά και σοβαρές, έξυπνες αλλά και αφελείς, εργατικές αλλά και ακούραστες. Πρέπει να είμαστε ταυτόχρονα παραγωγικές και αναπαραγωγικές.
Η 8η Μάρτη δεν είναι μια μέρα που οι γυναίκες ξεδίνουν. Δεν είναι η μέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν. Είναι μια ακόμη μέρα διεκδίκησης και αφύπνισης. Μέρα που επαναφέρει στο σήμερα τους αγώνες των γυναικών, όλες τις γνωστές και άγνωστες μάχες που δόθηκαν και δίνονται από την κάθε μια μας. Οι παραμορφωτικές δυνάμεις της πατριαρχίας και του καπιταλισμού που έχουν την τάση νααλλοτριώνουν και να διαστρεβλώνουν τα κινήματα και τους αγώνες, παραποιούν το περιεχόμενο της 8ης Μάρτη, ακυρώνουν τον αγωνιστικό της χαρακτήρα και την προωθούν ως άλλη μια λαμπερή φιοριτούρα που περιορίζεται σε επιδερμικές εορταστικές εκδηλώσεις. Με τα λουλούδια, τα σοκολατάκια και τα σαχλά «χρόνια πολλά» δεν ξεχνάμε τις γυναίκες που αγωνίστηκαν για την αυτοδιάθεση, την ελευθερία και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Την 8η Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας και τις δυνάμεις μας ενάντια σε ό,τι μας θέλει υποταγμένες από τη γέννα. Αντιστεκόμαστε σε ό,τι μας σκοτώνει, μας καταπιέζει, μας φιμώνει, μας παρενοχλεί, μας φοβίζει και μας αδρανοποιεί πολιτικά, συνδικαλιστικά, κοινωνικά ακόμη και προσωπικά.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ/ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΣ ΜΟΥ / ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ
ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΚΥΡΑ / ΠΑΝΤΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΙΦΑ
ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 18:00 / ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ
Ακολουθεί Προβολή Ντοκιμαντέρ στις 21:00 / “Οι κατίνες μου”/ Αυτόνομο Στέκι Καβάλας, Φιλίππου 46
https://www.kinimatorama.net/event/135181
https://athens.indymedia.org/event/86950/
Η συγκέντρωση στην πλατεία Καπνεργάτη και η προβολή ντοκιμαντέρ που ακολούθησε σηματοδοτεί για εμάς ένα δυναμικό, μαχητικό και αλληλέγγυο φεμινιστικό ξεκίνημα στην πόλη. 
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Αυτόνομο Στεκι Καβάλας και την κινηματογραφική ομάδα του στεκιου για την παραχώρηση της μέρας και του χώρου και την γενικότερη στήριξη τους. Επίσης, ευχαριστούμε θερμά τη φεμινίστρια και δημιουργό του ντοκιμαντέρ, Βίλμα Μενικη, για την παραχώρηση του βίντεο και των υποτίτλων.
